De goudomrande wens.

Veel is er al gezegd over het Galaconcert dat zaterdagavond 21 september 2019 plaats vond in het Concertgebouw in Amsterdam ter ere van het jubileum van Marco Den Toom. Ik ben er nog steeds helemaal vol van en weet eigenlijk niet zo goed hoe ik deze avond moet verwoorden. Toch wil ik proberen wat gedachten op te schrijven en met jullie delen.

Ruim een jaar hebben we als koor naar dit concert toegeleefd en gewerkt. Uren van repeteren gingen eraan vooraf. Ook persoonlijk heb ik naar dit unieke concert toegeleefd.

Een kaartje kun je natuurlijk zo kopen voor een concert in het Concertgebouw, maar er zelf zingen, dat is toch een iets ander verhaal. Het is iets wat je niet zomaar even meemaakt. Toch mocht ik daar staan met de mannen van DEV. We weten dat het altijd geweldig is om met Jigdaljahu te zingen en eveneens met Jubilate Deo. We hebben in het verleden meerdere keren met elkaar gezongen. De generale repetitie in Nijkerk was als een feest op zich dus de sfeer zat er meteen al goed.

Het moment dat je over drempel van het Concertgebouw komt, treed je binnen in een andere wereld. Ik heb in allerlei mooie kerken gezongen maar dit is toch van een andere orde. Het maakt ontzettend veel indruk. Ik werd er gewoon stil van. Wat een sfeer en grandeur.

Als de zaal vol stroomt met mensen en je kijkt de zaal in, dan krijg je toch een beetje kriebels in je buik, althans, ik wel. Van plankenkoorts was geen sprake maar het moet wel ff gebeuren en je hebt maar één kans om het goed te doen. De verwachtingen waren natuurlijk ook hoog. En eerlijk is eerlijk, er stonden ook niet de minste koren op het podium en een geweldig orkest, met drie fantastische dirigenten. Marco en Gewin aan het orgel, met twee super gemotiveerde registranten. Ook de Urkers wil ik niet vergeten.

Laat ik beginnen met het gene wat me tot tranen roerde, wat zoveel indruk op me maakte. Tessa. Ze kwam de trap af met d’r knuffel onder de arm om You raise me up te spelen met het orkest. Zo teer, een beetje broos en lief. Zo mooi klonk haar viool, met zo’n heerlijk vibratie. Ze ging d’r helemaal in op. De leden van het orkest spelen met een grote glimlach op het gezicht en natuurlijk die trotse vader die daar stond te dirigeren. De hoorders die er waren weten wat ik bedoel. Het raakte je tot in je ziel. Het applaus was lang en oorverdovend en terecht natuurlijk!! Tussen al die schitterende muziek was dit het absolute hoogtepunt van de avond.

De klank en de stemmen van Jigdaljahu. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Met de uitvoering van Psalm 43 kreeg ik werkelijk kippenvel. Zo intens en zo met hart en ziel gezongen, dat is niet uit te leggen hoe dat klinkt. Het is dan al schitterend als je naar Bert Noteboom zit te kijken, dat kun je vanuit het koor mooi zien. Die ogen, die gebalde vuisten, die mond die opengaat. Het koor dat aan zijn lippen hangt. Geweldig gewoon. Marco kon ik niet zien, maar horen des te beter. Die orgelpartij, rillingen op de rug.

Je buitelt zo’n avond eigenlijk van de ene indruk naar de andere. Ik blijf nog even bij de ander koren. Benedictus gezongen door Jubilate Deo. Zo’n groot koor dat zo klein kan zingen. De stilte in de zaal is dan zo sprekend. Die heldere vrouwenstemmen, die sonore stemmen van de mannen. Weer even naar de dirigent. In dit geval de jubilaris zelf. Die blikken zijn niet te omschrijven. Wilt zwaaiende handen. Het orgel dat soms leek de exploderen. Dan zit je daar enorm te genieten.

Ook mooi als de Urkers zo hun eigen show wegeven. Het orgel dat dan bijna klinkt als een theaterorgel. Heerlijke stemmen.

Dan de momenten dat je zelf mag zingen. Weet je, het maakt zoveel indruk om bijvoorbeeld met schitterende orkest te zingen. De orkest partij bij een stuk als Landerkennung is een feest op zich. Ze strelen je oren. Die prachtige strijkers, de koperblazers, de fluiten. En dan het slagwerk, ik kon er geen genoeg van krijgen. Heel aanwezig maar ook zo mooi subtiel. De stukken die we hebben gezongen, ik kan het gewoon niet op papier krijgen hoe dat door mijn hoofd gaat, nu nog steeds

Het is alleen als een lust om gezien te hebben hoe Gerwin stond te genieten. Of die brede glimlach van Marco bij You’ll never walk alone. Hoe vaak hebben we het gezongen, Als g’in noot gezeten. Deze avond klonk het als nooit tevoren. De aftrap was dan ook meer dan goed. Laat ik maar stoppen want ik kan het gewoon niet omschrijven. Ik heb zo intens genoten van het zingen. Het heeft zoveel indruk gemaakt om te mogen zingen in het Concertgebouw in Amsterdam, zoiets moet je gewoon ervaren om te weten hoe het voelt.

Hoe Jigdaljahu zijn stukken zong, hoe ze aan de lippen van Bert hingen. Hoe intens ze zongen. Die vibraties in de stemmen, dat kunnen ze als geen ander. Stuk voor stuk was het tot in puntjes uitgewerkt en verzorgd. Daar kun je alleen maar van onder de indruk zijn.

Jubilatie Deo. Ik luister eigenlijk niet zo graag naar gemengde koren. Regelmatig hoor ik koren die gewoon niet zo mooi mengen. Dit koor is daar een uitzondering op. Als ik denk al die zuivere sopranen en alten, en die heerlijke mannenstemmen. Echt heel mooi. We hebben tijdens de generale gezien en gehoord dat Marco de lat heel hoog legt en dat is absoluut gelukt.

Orkestmuziek. Ook daar kan ik geen genoeg van krijgen. We konden dan ook ons hart ophalen bij de geweldige uitvoering het Egyptische kroningslied. Ook dit kwam het oratorium van Jozef. De klanken brengen altijd je ziel aan het trillen. Zo schoon, zo intens.

Gezamenlijk zongen we, Geloofd zij onze God (uit ‘Jozef’) Ik denk dat ieder koorlid met een bigsmile heeft staan zingen. Wat een spektakel zeg. De heerlijke orkestpartij de grond van het orgel. Marco die het geheel tot grote hoogte weet op te drijven en dan daverende climax. Als een huis.

Gaandeweg de avond komt de gedachte bij je op dat je niet meer zoiets zult meemaken. Samen zingen met deze twee schitterende koren wel, maar op deze unieke locatie, dat denk ik zomaar niet.

We hebben deze avond Marco natuurlijk kunnen horen en zien achter het orgel. De stormachtige uitvoering van Joyful, joyful. Inderdaad met heel veel Joy. Het komt flink binnen als je zo vlak voor het orgel zit. Net als de Toccata ‘Tu es Petra’ Dat orgel trouwens is een orkest op zich. Grote klasse hoor. Het heeft een geheel eigen stijl, heel bijzonder.

Het toppunt van deze avond was natuurlijk de gouden rand. Als de burgemeester naar binnenkomt met een grote bos bloemen, dan weet je eigenlijk al wel wat er gaat gebeuren. Toen de burgemeester met Herman Zondag om het hoekje van het orgel kwam kijken en Marco meenamen naar het podium zag je de gedachte op z’n gezicht verschijnen. O, nee toch….. Nou, ja toch. Na een korte toespraak kwam het hoge woord eruit en greep Marco naar z’n hoofd. Ridder in de orde van Oranje-Nassau. Eigenlijk heb ik hem niet verdient, de woorden van Marco. Bescheiden als altijd. Ik denk dat we er allemaal wel over eens zijn, dat hij hem dubbel en dwars heeft verdiend. Den Toom is van grote betekenis voor de muziekwereld. Het is je van harte gegund!! Na deze uitreiking hebben we de ridder het Wilhelmus toegezongen, het gebouw trilde van al die stemmen.

Na dit alles wil ik nog even naar de samenzang. Het was een ware ontlading van de avond. Ik heb een paar keer naar het schitterende plafond zitten kijken, want ik dacht, nu komt het naar beneden. Wat werd daar gezongen zeg. Bij alles en iedereen kwam al het genot eruit om het zo maar eens te zeggen. Ook psalm 42 die Marco nog graag wilde zingen, was het een ontlading die zijn weerga niet kent. Het Concertgebouw trilde op z’n grondvesten. Die psalm 42 brengt ons bij datgene wat Marco drijft. Het werd zo mooi verwoord daar Bert Noteboom en Herman Zondag. De Grote Schepper is Marco zijn inspirator. Alles in het teken van de God die hem zijn talenten heeft gegeven. Talenten die hij mag gebruiken om God te prijzen maar ook om velen enthousiast te maken voor de geestelijke muziek.

De laatste toespraak was toch wel een hele mooie hoor. Ik zal het niet snel vergeten als het ging om een dirigent met ADHD, een koor dat in voor een drankje en een bitterbal. Maar ook de waardering die werd uitgesproken voor de organisatie. Het was tot in de puntjes geregeld, niets dan lof daarover.

De gezichten na afloop spraken boekdelen. Allemaal mensen met een grijns op het gezicht. Druk gebarend en sprekend met elkaar over de avond die een zo mooie gouden rand kreeg. Het was een onvergetelijke avond. Een avond dat Marco zijn feestje was, waar hij zichtbaar met volle teugen van genoot. Een avond die ook bij hem ontroering bracht, dat was duidelijk te zien vanuit het koor als voor de zangers en de speellieden stond, maar het was ook te merken in zijn spel.

Ik kijk terug op zeer indrukwekkende avond. Het absolute hoogtepunt in mijn muzikale leven. Nog nooit eerder heb ik zoiets meegemaakt. Ben dan ook dankbaar dat ik daar mocht staan. Jammer dat het weer voorbij is, maar de herinneringen blijven.

Foto’s met toestemming gebruikt van Arno Lambregtse en Johan van Arnhem